تلفظ صحیح الفبای عربی

از میان 28 حرف عربی تنها 10 حرف تلفّظی متفاوت با زبان فارسی دارد و آنها عبارتند از : (ث ، ح ، ذ ، ص ، ض ، ط ، ظ ، ع ، غ ، و) و 18 حرف باقیمانده از نظر تلفّظ فرقی با تلفّظ آنها در زبان فارسی نیست و  ما در این نوشتار ، مخارج این 10 حرف را بیان میکنیم:

حرف ث : این حرف را باید به اصطلاح نوک زبانی و نازک و کم حجم تلفّظ کرد مانند کودکی که نوک زبانی صحبت میکند ، یعنی در حالی که نوک زبان با دندان های جلو در آروارهء بالا تماس دارد، هوا را به بیرون میدمیم بطوری که فشار نوک زبان بر دندان ها زیاد نباشد ،حرف ث بدون اینکه صدای سوت از آن شنیده شود تلفّظ می گردد. 

حرف ح : حرف (حاء) با گرفتگی خاصی در حلق ،ایجاد می شود مانند کسیکه بخواهد مثلاً پوست تخمه ای را که در حلق گیرکرده با فشار هوا خارج کند.

حرف ذ :  حرف (ذال) عیناً مانند حرف (ثاء) از تماس نوک زبان و دندان های بالا و با صدای نازک و کم حجم تلفّظ می گردد بطوری که فشار نوک زبان بر دندان ها زیاد نباشد.

حرف ص : حرف (صاد) مانند (س) تلفّظ می شود فقط به همراه آن صدا پُر حجم و درشت  می گردد، برای این کار باید گلو را پُر حجم کرد و به اصطلاح عامیانه ، باد در گلو انداخت ، تأکید میشود که هنگام تلفّظ (ص) نباید صدای سوت شدید شنیده شود.

حرف ض : حرف (ضاد) از تماس کنارهء زبان با دندان های آسیائی بالا از هر دو طرف که مقدور باشد و با صدای پُر حجم و درشت تلفّظ می شود ،تلفّظ (ض) کمی مشکل است و در واقع حرف سرکشی است و تمرین نیاز دارد.

حرف ط : حرف (طاء) مانند حرف (ت) تلفّظ می شود با این تفاوت که صدای آن درشت و پُر حجم می باشد در واقع  حرف (طاء) قوی ترین حرف عربی است.

حرف ظ : این حرف دقیقاً مانند حرف (ذ) از تماس نوک زبان و سر دندان های جلو آروارهء بالا ایجاد می شود با این تفاوت که صدا در حرف (ظاء) درشت و پُر حجم می گردد ، باید دقّت کرد که هوا با فشار زیاد در مخرج دمیده نشود.

حرف ع : این حرف از میان حلق  و به صورت نرم تلفّظ می شود و گوئی صدا کش می آید ،البته این به معنای افراط در نرمی حرف نیست. باید دقّت شود که حرف (ع) پُر حجم أداء نشود.

حرف غ : حرف (غین) از همان محلّ تلفّظ حرف (خاء) یعنی از ناحیهء حلق تلفّظ شده ولی صدای آن نرم و کشیده و دنباله دار است و حالت خراش و خشونت حرف (خاء) را ندارد. صدای (غ) را می توانیم. هنگامی که مقداری آب در گلو {غرغره} می کنم بشنویم . صدای (غ) باید درشت و پُر حجم باشد.

حرف و : برای تلفّظ (واو) نباید مثل صدای فارسیِ آن، دندان های بالا با لب پایین مُماس گردد ، بلکه در أداء این حرف ، لب ها به حالت غُنچه در می آید و صدای (و) از میان دو لب خارج می شود باید دقّت کرد که حرف (واو) کم حجم و نازک أداء شود.